کشت فراسرزمینی، راهبردی برای امنیت غذایی و توسعه پایدار

کشاورزی فراسرزمینی به عنوان راهبردی نوین برای تامین منابع غذایی و کاهش فشار بر منابع داخلی، توسط کشور های مختلف به کار گرفته شده است. در این بخش، به بررسی مثال­هایی از کشت فراسرزمینی در کشور های مختلف و ارزیابی نتایج آن می­پردازیم.

چین:

چین با جمعیتی بسیار زیاد و منابع طبیعی محدود، از پیشگامان سرمایه­گذاری در کشت فراسرزمینی است. این کشور به منظور تامین مواد غذایی پایدار، به خرید و اجاره زمین­های کشاورزی در آفریقا، آسیای جنوبی و آمریکای لاتین پرداخته است.

چین در کشورهای آفریقایی نظیر اتیوپی و سودان، زمین­های گسترده­ای را برای تولید محصولاتی مانند ذرت، سویا و نیشکر اجاره کرده­است.

این کشور توانسته از این طریق، فشار بر منابع آبی و زمینی داخلی خود را کاهش دهد و در عین حال محصولات کشاورزی مورد نیاز خود را با هزینه کمتری تامین کند. این اقدام نه تنها باعث تثبیت قیمت مواد غذایی در چین شده، بلکه به افزایش امنیت غذایی این کشور نیز کمک کرده است. با این حال، برخی نگرانی­های اجتماعی و زیست­محیطی در کشورهای میزبان به دلیل استفاده بی­رویه از منابع طبیعی گزارش شده است.

عربستان سعودی:

عربستان سعودی به دلیل شرایط آب و هوایی خشک و کمبود آب، قادر به تولید عمده محصولات کشاورزی نیست. به همین دلیل، این کشور سرمایه­گذاری های فراسرزمینی گسترده­ای را برای تامین نیازهای غذایی خود به اجرا درآورده است.

عربستان در کشورهایی نظیر سودان، اوکراین و پاکستان، زمین های کشاورزی اجاره کرده و به کشت گندم، جو و سایر محصولات استراتژیک می پردازد.

سرمایه گذاری های عربستان در کشت فراسرزمینی، باعث افزایش دسترسی این کشور به منابع غذایی پایدار شده و وابستگی به واردات را کاهش داده است. با این حال، به دلیل نوسانات سیاسی و اقتصادی در برخی کشورهای میزبان، این پروژه ها با ریسک هایی مواجه هستند. برای مثال، در سودان با تغییرات سیاسی اخیر، برخی پروژه های عربستان تحت تاثیر قرار گرفته اند.

کره جنوبی:

کره جنوبی نیز یکی از دیگر کشورهایی است که به کشت فراسرزمینی روی آورده است. این کشور به دلیل کمبود زمین های کشاورزی و نیاز به تامین مواد غذایی برای جمعیت خود، به کشورهای دیگر روی آورده است.

کره جنوبی زمین هایی را در کشورهای جنوب شرقی آسیا مانند فیلیپین و اندونزی اجاره کرده و به کشت محصولاتی مانند برنج و نخل روغنی پرداخته است.

این کشور توانسته است با این روش، به کاهش هزینه های واردات و تامین مستمر مواد غذایی دست یابد. اما پروژه های کره جنوبی نیز در برخی مناطق با چالش­ هایی مواجه شده است. به عنوان مثال، در فیلیپین، اعتراضات مردمی نسبت به حضور شرکت­های خارجی و نگرانی از تضعیف اقتصاد محلی، برخی پروژه ها را با وقفه مواجه کرده است.

امارات متحده عربی:

امارات متحده عربی به دلیل آب و هوای خشک و نیازهای گسترده غذایی، به سرمایه گذاری در کشت فراسرزمینی پرداخته است. امارات متحده عربی در کشورهای مختلفی نظیر مصر، رومانی و اسپانیا، زمین­هایی را برای کشت گندم، جو و سبزیجات اجاره کرده است. امارات توانسته است به طور موفقی به تامین محصولات کشاورزی مورد نیاز خود دست یابد. پروژه های امارات در کشورهای اروپایی، به دلیل ثبات اقتصادی و سیاسی، از نتایج مثبت ­تری برخوردار بوده اند. اما در کشورهای آفریقایی و آسیایی، به دلیل نوسانات سیاسی و اجتماعی، برخی پروژه ها با چالش ­های اجرایی مواجه شده­اند.

 ______________

کشت فراسرزمینی در کشورهای مختلف، نشان­دهنده موفقیت نسبی این استراتژی در تامین نیازهای غذایی و کاهش وابستگی به منابع داخلی است. از جمله نتایج مثبت آن می­توان به افزایش امنیت غذایی، کاهش فشار بر منابع طبیعی و دسترسی به محصولات با هزینه­ های کمتر اشاره کرد. با این حال، این استراتژی با چالش ­هایی نظیر ریسک­ های سیاسی، مشکلات مالکیت زمین، هزینه های لجستیکی و مخالفت­ های محلی مواجه است.

نتایج پروژه ­های کشورهای مختلف نشان می­دهد که برای موفقیت در کشت فراسرزمینی، توجه به نکاتی همچون ارزیابی دقیق ریسک­های ژئوپلیتیکی، انعقاد قراردادهای بلندمدت و استفاده از فناوری­ های نوین ضروری است.

در کل، کشاورزی فراسرزمینی راهکاری موثر برای تامین امنیت غذایی است، اما نیازمند برنامه ریزی دقیق و سیاست­های حمایتی برای مقابله با چالش های آن است.